Implementatie moet volledig zijn, er kan niet worden volstaan met een gedeeltelijke implementatie of een implementatie op hoofdlijnen. Volledige implementatie vereist onder meer dat het nationale recht zodanig wordt aangepast dat er na de implementatie geen tegenstrijdigheden in het nationale recht ontstaan. Implementatie in de zin van regelgevende activiteiten kan verschillende soorten activiteiten inhouden. Belangrijk is hierbij dat uiteindelijk een combinatie van activiteiten plaatsvindt die tot volledige implementatie leidt. Het is daarbij van belang dat goed wordt gekeken naar het toepassingsbereik/de werkingssfeer van de EU-regeling. Een belangrijk en niet te missen onderdeel is bijvoorbeeld dat niet alleen de materiële normen van Europese regelgeving moeten worden omgezet of (eventueel) uitvoerbaar moeten worden gemaakt; maar ook dient in voorkomend geval strijdige nationale regelgeving te worden aangepast of ingetrokken (harmonisatie nationale regelgeving). Volledige implementatie vereist ook dat de nodige toepassings-, handhavings- en rechtsbeschermingsvoorschriften worden vastgesteld.
Uit het beginsel van institutionele autonomie volgt onder meer dat een lidstaat ertoe mag besluiten Europese regelgeving (gedeeltelijk) te laten implementeren door lagere regelgevers dan de formele (hoogste) wetgever, of door regionale of plaatselijke overheden. De implementatieverplichting geldt Europeesrechtelijk echter voor de lidstaat als geheel. Het al dan niet delegeren van regelgevende bevoegdheid ontslaat de lidstaat niet van zijn implementatieverplichting: pas als de lagere regelgevers, regionale of plaatselijke overheden (ook) hebben geïmplementeerd en alle omzettingsregelgeving is gemeld, is voldaan aan de eis van volledige implementatie.
Laatst gewijzigd op: 8-2-2018